حیات

در ادامه ی روایات در جهت تشویق مردم و ترغیبشان به سمت کسب مال حلال (که از ادله و روایات دیگر استفاده میشود که هر نوع کسب مالی هم مدنظر معصوم علیه السلام نیست ، بلکه آنی را معصوم دوست دارد که از طرق حلال و شرعی کسب شود ) به این روایت نیز نظر بیفکنید

امام باقر(ع) می‌فرماید:

«اسئَلُکَ اللّهُمَّ الرَّفاهِیَّه فی مَعیشَتی ما اَبقَیتَنی»

 خداوندا رفاه و آسایش در زندگی را تا زمانی که زنده‌ام نصیب من بساز

بحارالانوار، ج 97، ص 379.

پس تا اینجا برای ما روشن شد که قطعا حرکت به سمت کسب مال، نه تنها بد نیست بلکه خوب و پسندیده است به گونه ای که آُسایش در زندگی مورد توجه امام علیه السلام  قرار میگیرد و در دعایش از خدای متعال ، رفاه  و آسایش طلب میکند تا به ما هم بیاموزد که :

اولا برای داشتن زندگی خوب علاوه بر تلاش باید از ابزار دعا نیز استفاده کرد.

ثانیا چنانچه در امور دنیوی دچار مشقت و سختی شدیم فقط و فقط به سوی خدا روی آوریم و به غیر او حتی ذره ای ابراز نیاز نکنیم .

ثالثا این نحوه دعا با چنین مضمونی خوب و بلکه لازم است.

اما در جواب دوست عزیز که فرموده بود :

در کنار این روایات با روایت الفقر فخری از رسول اعظم صلوات الله علیه و آله

( علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 69، ص 56؛ مستدرک وسائل، ج 11، ص 173، باب 4)باید گفت که در این روایت احتمالاتی ذکر شده که عرض میکنم:

اولا همانطور که از برخی احتمالا در روایات بر میاید پیامبر اعظم صلوات الله علیه و اله در میان تمامی پیامبران در فقر بیشتری به سر میبرد لذا این قضیه ی شخصیه است و در مقام مقایسه با آنها آنرا بیان فرموده و جزو افتخارات خود به شمار میآورد و به سایر امت خیلی مربوط نمیشود..

حال چرا افتخار ؟

چون اگر شخص در فقر مناعت طبع و استواری و صبر را پیشه ی خود سازد که البته کار هر شخصی نیست به گونه ای که لغزش در این زمینه بسیار شایع و به راحتی رخ میدهد طبیعتا به جای داشتن آن اثرات بد ، دارای اثرات خوب و موثر در رشد او خواهد شد

اما همان طور که عرض شد این نحو صبر و استقامت  چون کار هر کسی نیست لذا در جامعه ی ما به عنوان تهدیدی جدی در ربودن دین امت ، از آن یاد شده است ..

پیامبر اعظم صلوات الله علیه و اله و سلم :

لولا رحمه ربّی علی فقراء اُمتی کاد الفقر أن یکون کفراً؛

 اگر رحمت پروردگارم بر تهیدستان امتم نبود، نزدیک بود فقر به کفر بینجامد

جامع الاخبار، 109، فصل 67، فی الفقراء.        

ثانیا اینکه برخی مقصود ار این فقر را ، فقر معنوی بیان کرده اند که همان نیاز به خدای متعال است که انسان هرچه در این زمینه بیشتر فقر خود را احساس کند به کمالات بیشتری دست پیدا میکند ان شاءالله