حیات

تقریبا همه انسان ها کلی آرزو و هدف در ذهن خود می پرورانند و با هیجان زیاد برای رسیدن به آنها برنامه ریزی می کنند. اما برخی از ما انسان ها هنگام عمل که می رسد کلی بهانه بی ارزش و واهی برای خود می تراشیم و دست از تلاش برمی داریم. واقعا چرا این گونه است؟ 

این بهانه ها چه هستند که خیلی راحت ما را از رسیدن به آن چه در ذهن برای خود ساخته و پرداخته ایم، باز می دارند؟ مگر نه اینکه حتی در رویاهای ذهنی هم حالمان با آن اهداف خوب است و تصویر زیبایی از آینده داریم؟ پس چرا برای رسیدن به آنها تلاش نمی کنیم؟

همیشه رویاپردازی ساده ترین و البته شیرین ترین کار دنیا است. اما وقت عمل که می رسد، همه انسان ها نمی توانند حتی روی قول هایی که به خود داده اند، بایستند. دلایل مختلفی هم برای این امر وجود دارد. شاید بتوان گفت شک و ترس دو نمونه بارز بازدارنده های انسان در مسیر تحقق اهداف هستند.

اما واقعیت این است که آن ها هم بهانه هستند. از خود بپرسید آیا این ترس یا این شک واقعیت دارد؟ بله! در هر مسیری مشکلات و موانعی وجود دارد اما هنر شما همین است که این موانع را پشت سر بگذارید و به رویاهای خود دست پیدا کنید. اگر دسترسی به اهداف بزرگ آسان بود که همه آدم ها، موفق و پیشرفته بودند

  امام صادق علیه السلام :

«ثَلَاثٌ یحْجُزْنَ الْمَرْءَ عَنْ طَلَبِ الْمَعَالِی: قَصْرُ الْهِمَّةِ وَ قِلَّةُ الْحِیلَةِ وَ ضَعْفُ الرَّأْی»

سه چیز فرد را ازدستیابی به مقامات عالی باز می‌دارد:

کوتاهی همّت،

کم تدبیری [چاره‌جویی]

و ناتوانی در اندیشه"

تحف العقول/ صفحه 315