حیات

امام صادق علیه السلام میفرمایند:

خداوند، دو فرشته را براى عذاب قومى مامور کرد. هنگامى که آنها به سراغ این ماموریت خود رفتند، 

مردى به ظاهر نورانى را که آثار پارسایى و از او آشکار بود دیدند که در حال تضرّع به درگاه خدااست.

یکى از آن دو، به دیگرى گفت: «این مرد دعاکننده را دیدى؟» 

دیگرى گفت: آرى، ولى من ماموریتم را انجام مى دهم»

 دومى گفت: من هیچ کارى نمى کنم، تا به پیشگاه خدا، پروردگارم بازگردم (و دستور جدیدى بگیرم)

 هنگامى که به پیشگاه خداوند عرضه داشت که :

«پروردگارا! من به آن شهر که رسیدم، یکى از بندگان تو را دیدم که در حال دعاو تضرّع است.»

 دستور آمد که برو و ماموریتت را انجام ده (و شهر را زیر و رو کنید)

«فاِنَّ ذلِکَ رجُلٌ لَمْ یَتَغیَّرْ وَجْهُهُ غَضَباً لى قَطُّ»؛

(او مردى است که هرگز، چهره اش از خشم در راه من متغیّر و برافروخته نشده است 

و ذره اى غیرت دینى نداشته).(1)؛(2)

 (1). بحارالانوار، جلد 97، صفحه 89، حدیث 60.

 (2). گرد آوری از کتاب: پیام امام امیر المومنین علیه السلام‏، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه‏، تهران‏، 1385 ه. ش‏، ج2، ص 155.