حیات

زاهدی در روزگار گذشته، در صومعه ای، صد سال عبادت کرد. پس هوی و هوس بر وی غلبه کرد و معصیتی از او سر زد،  پس از آن  عمل خود پشیمان شد. خواست که به محراب عبادت باز گردد. چون قدم در محراب نهاد، شیطان امد وبه او اینگونه گفت: 

ای مرد! شرم نداری؟ چنان کار  زشتی را کردی و اکنون به درگاه حضرت حق می آیی؟

 و خواست که او را از حق ناامید بگرداند تا ناامیدی [باعث] زیادی گناهان او شود.

در آن حالت، در دل ندایی شنید که :

بنده ی من، تو مخصوص به من هستی و من متعلق به تو، و به این فضول بگو که تو چه کاره ای؟!

داستان برگرفته شده ازhowzah.net...(البته  با تغییر در بیان توسط بنده)

پیام متن :

قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَی أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ.

ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید، از رحمت خداوند ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.

(سوره ی مبارکه زمر، آیه ۳۵)