حیات

حیا  گوهر گرانقدری است که امام جعفر صادق علیه السلام از آن به عنوان نوری یاد کرده است که جوهر ایمان است..

هر چه آدمی با حیا تر گردد  از آنجا که شناختش نسبت به گناه و آثار آن بیشتر میشود خود را برحذر میدارد که رفتاری دون شان یک انسان مومن انجام دهد..در واقع با داشتن حیا یک حس شرمندگی نسبت به انجام معاصی در او ایجاد میشود..

رسول خدا حیا را زینت آدمی معرفی نموده است.

این گوهر انقدر حیاتی و مهم است که از دید حضرت امیر  علیه السلام مخفی نمانده و در نامه اش به مالک اشتر به او یاد آور میشود: افرادت از انسان های با حیا باشد

امام جعفر صادق(ع) مى‌فرمایند:

«اَلْحَیاءُ وَالْعِفافُ وَالْعَی أَعْنِی عَىَّ اللِّسانِ لا عَىَّ الْقَلْبِ مِنَ الاْیمانِ؛

حیا، عفت پیشگى و کوتاهى و ثقل زبان از نشانه‌هاى ایمان است

از این کلام روشن میشود که قطعا ریشه ی بی حیایی مشکلات عمیق اعتقادی است..انسان با حیا چون خداوند را ناظر بر خویش میبیند لذا شرم میکند که نزد او آنی را انجام دهد که او نمیپسندد....