حیات

امام علی علیه السلام :

ایمان عیارت است  از  معرفت قلبی ، اقرار به لسان و عمل با اعضا و و جوارح 

نهج البلاغه حکمت 218

سه گام اصلی که برای تحصیل ایمان عملی ، بدان نیاز است را بیان کردیم.پس تا اکنون این نتیجه به دست آمد که :

اگر ما دغدغه داریم جامعه ای باحیا داشته باشیم و اطرافیان و دوستانمان را در این مسیر تهیج کرده و تقویت نماییم ، بایستی ابتدا در مسیر افزایش معرفت دینی آن ها گام برداریم ،به هر طریق صحیح و ممکن....

تکرارش بیهوده نیست که هر چه قدر همتمان در این جنبه بیشتر باشد ادامه ی راه آسانتر است...

وقتی جوان ما اعتقادات راسخی داشته باشد و در مسیر این اعتقادات و باور ها به سمت انجام فرامین الهی حرکت کند ،معروف و منکر ، حلال و حرام رابشناسد و عامل به اعمال صالحه باشد و با شناختی که از معصومین در این مسیر پیدا نموده از متضرعین و متوسلین این بزرگواران باشد ،آیا در مسیر بی عفتی و بی حیایی گام بر میدارد؟

شاید اکنون معنای این روایت را  که  قبلا و در جلسات ابتدایی به آن اشاره کریدم بهتر در یابیم که:

 لا دین لمن لا حیاء له......

کسی که حیا ندارد مشخص است که در دینداری اش میلنگد...ضعف دارد...

یعنی تا زمانی که در دل جوان ما شبهات عمیق اعتقادی وجود دارد ، معرفتش نسبت به خدای متعال و امامان معصوم کم است و.. از او نمیتوان انتظار  داشت یوسف وار در جامعه عمل کند...چون نسبت به قبح و زشتی این عمل نا آگاه است

امر به معروف در جامعه فقط تذکر دادن های مرسوم نیست ،بلکه آن معروفی که در جامعه بایستی بدان رهنمود کرد:

قدم برداشتن در راه تحصیل معارف الهی است 

و آنی که بایستی از آن نهی کرد:

 سهل انگاری در این راه است..

در واقع این تذکر دادن های خشک و خالی و اکتفای به آن دردی  از جوانی که دایم در معرض انواع و اقسام شبهات وجود دارد دوا نمیکند...

،ممکن است شخصی بگوید :گاهی ممکن است در پاره ای موارد همین تذکر ها ، تلنگری محسوب شود..بله ما هم قبول داریم ولی آیا  تمام ظرفیت  دین ما و توانایی ما در عرصه ی دیندار کردن جامعه ، همین مقدار تلنگر است؟

حال این که چاره چیست و چطور میتوان میزان معرفت جامعه را فزونی بخشید به بحثی طولانی و چاره اندیشی عمیق و اساسی نیازمند است....