حیات

ما سه دسته ارتباط در زندگی داریم.

یک نوع ارتباط با خالق

نوع دوم ارتباط با خویش

نوع سوم ارتباط با خلق

در رابطه با هر سه نوع این ارتباط دستور هایی به ما رسیده است..

مثلا در رابطه با ارتباط نوع اول که ارتباط با خالق و افریننده ی بشر است دستوراتی رسیده است که با انجام این امور رابطه ی ما با خالق بی همتا روز به روز بهتر و زیبا تر گردد مانند آداب دعا و توسل و....

در رابطه با ارتباط با خویش نیز به عنوان مثال دستورات بهداشتی و ...رسیده است تا با رعایت این نکات مهم زندگی سرشار از سلامتی و تندرستی داشته باشیم

در رابطه با ارتباط با خلق نیز دستوراتی سرشار و البته گهربار رسیده است که به دوستان توصیه میکنم خودشان مراجعه بفرمایند .

اینها را از باب مقدمه عرض نمودم و اصل بحث من این است که :

آنچه خیلی ها تصور میکنند این است که تا به ایشان گفته میشود سعی کنید اخلاق حسنه داشته باشید ، سریع ذهنشام میرود سراغ ارتباط با خلق و مسائل مختلفی که در این نوع ارتباط برای آدمی رخ میدهد و به طور خیلی خلاصه ، اخلاق حسنه و رعایت مسائل اخلاقی به نظر ایشان منحصر میشود به ارتباط خوب با مردم مطلقا.

در حالیکه در شریعت مبین اسلام به انسانی خوش اخلاق گفته میشود که در هر سه نوع ارتباط ، رعایت مسائل اخلاقی را بکند .لذا و بر این مبنا میشود که ما چابلوسی و تملق نزد اکثریت مردم را اخلاق حسنه نمیدانیم هر چند که ظاهرش این است چیز بدی نیست زیرا باعث میشود رابطه ها نه تنها به کدورت نینجامد بلکه تقویت شود لکن چون از نظر اسلام چاپلوسی و تملق نزد مردم زیبا نیست (زیرامایه ی ذلت شخص نزد مردم میشود )لذا ما به کسی که این کار را انجام میدهد میگوییم بد اخلاق..

در حالیکه به همین شخص که نزد پدر و مادرش یا معلمش همان عمل را انجام میدهد میگوییم خوش اخلاق زیرا اسلام چابلوسی و تملق نزد والدین و معلم را میپسندد و نیکو میشمارد  

یا به عنوان مثال در جوامع غربی انجام برخی رفتارها را نشان از اخلاق مدرن و نیک میدانند و عدم رعایت این رفتار ها و اعمال را بد اخلاقی مشمارند، در حالیکه اسلام نظری مخالف ایشان دارد به عنوان مثال حضور بانوان در ورزشگاه ها ،ترویج موسیقی برای طراوت روح ، ترویج روابط آزاد با نامحرم  و غیره و غیره..که انجام همه ی اینها را نشان از ترقی فرهنگ و اخلاق در جامعه میدانند و عدم رعایت این ها را بی فرهنگی و و اپسگرایی و قرون وسطایی میشمارند.

از همین جاست که میگوییم آنی که آن ها به عنوان حقوق بشر تلقی میکنند برای ما جایگاه منطقی و ارزشی ندارد زیرا با دیدگاه و سنت حسنه ی شریعت ما موافقت ندارد(هر چند که خودشان هم به آنچه به عنوان حقوق بشر بیان میکنند پایبند نبوده و آن جاکه با منافعشان در تضاد باشد ابدا ملتزم نمیشوند )

به طور کلی اسلام انسانی را خوش اخلاق میشمارد که در بهبود هر سه نوع ارتباط (با خدا و خود و خلق ) تلاش نماید

 امام على علیه السلام:

حُسْنُ الْخُلْقِ فى ثَلاثٍ: اِجْتِنابُ الْمَحارِمِ وَ طَـلَبُ الْحَلالِ وَ التَّـوَسُّعُ عَلَى الْعِیالِ؛

خوش اخلاقى در سه چیز است: دورى کردن از حرام، طلب حلال و فراهم آوردن آسایش و رفاه براى خانواده.

مجموعه ورام ج 1 ، ص 90 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 68، ص 394، ح 63