حیات

 بر خلاف نظر و یا چنانچه اگر بخواهم بهتر بیان کنم بر خلاف آنچه که برخی از مذهبیون از رفتارها و بیاناتشان نشان میدهند اسلام طرفدار بسیار سخت و محکم نشاط و شادی در جامعه است.شایسته است که بررسی  مختصری راجع به نگاه اسلام به شادی و نشاط در جامعه داشته باشیم..

شادی یک امر معنویست که البته عوامل به وجود آوردنش هم میتواند مادی باشد هم معنوی .گاهی یک دست گیری از مظلوم باعث شادی فرد میشود و گاهی هم یک توفیق دنیوی مثلا قبول شدن در آزمون کنکور و ....

اسلام به طور کلی  هر نوع شادی که در آن حرامی رخ ندهد را حلال میداند.

با توجه به این نکته رابطه ی دو نوع نوع شادی را با اسلام میتوان بررسی و بیان کرد :

1- شادی های واقعی :

یکی از باور ها و مبانی محکم شریعت مبین اسلام ، اعتقاد به سرای آخرت و ادامه ی زندگی در پس از مرگ است .طبعیتا با توجه به این نوع نگاه و اعتقاد شخص متدین و معتقد به مبانی اسلام شادی های واقعی را در اموری میبیند که موثر در جریان زندگی پس از مرگ او باشد...به بیانی دیگر هر چیزی که عاقبت به خیری شخص را تضمین کند و موجبات رضایت خدای متعال از شخص را فراهم نماید برا شخص متدین نشاط آور است

قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُون‏"؛

 ای پیامبر! به مؤمنان بگو که به دلیل قرار گرفتن در دایره فضل و رحمت پروردگار شاد باشند و چنین توفیقی از هر آنچه تا کنون به دست آورده­اند بهتر است.

سوره ی مبارکه ی  یونس، 58.

یا در مناجات زیبایی از امام سجاد (ع) می‌خوانیم:

 "إلهی من ذا الذی ذاق حلاوة محبتک فرام منک بدلا"؛

چه کسی شیرینی محبت تو را چشیده و با این حال به دنبال جایگزین دیگری است؟

مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 91، ص 148، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 هـ ق.

2- شادی های دنیوی حلال :

این دسته از شادی ها، ابدا حرام نیستند و شخص متدین هم اگر سراغ این نوع شادی ها میرود قطعا به قصد جایگزین کردن به جای آن دسته از شادی های واقعی نیست..بلکه از آن جا که انسان تنوع طلب است میخواهد شادی ها و تفریحات سالم دنیوی را هم بچشد و این از نگاه اسلام نه تنها چیز بدی نیست بلکه نظر اسلام پسندیده است زیرا شخص را آماده میکند تا به تکالیفش با قوت و قدرت بیشتری بپردازد

حضرت امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند:

شایسته است مسلمان عاقل ساعتی از روز خود را برای کارهایی که بین او خداوند انجام می گیرد اختصاص دهد و ساعتی برادران ایمانی و دوستان خود را ملاقات کند و در امور معنوی و اخروی با آنان گفتگو نماید و ساعتی نفس خود را با لذائذ و مشتهیاتش که گناه نباشد آزاد بگذارد و این ساعت لذت، آدمی را در انجام وظائف دوساعت دیگر کمک می کند.